«Δε θέλω να με λυπάστε..!»
“Νοσηλεύομαι στο νοσοκομείο εδώ και 3 μήνες. Σπίτι μου, έχω πάει 2 εβδομάδες όλες κι όλες. Πάει το σχολείο, χάθηκα και με τις παρέες μου. Αυτοί με αποφεύγουν…αλλά καλύτερα, γιατί δε θέλω να με δουν στην κατάσταση που είμαι. Ντρέπομαι να με δουν έτσι, θα τρομάξουν. Είμαι κίτρινος και χλωμός, με μια τούφα μαλλιά και σημάδια σε όλο μου το σώμα. Τουλάχιστον, μπαίνω στο facebook και μιλάω για λίγο μαζί τους. Αυτό είναι μια καλή λύση. Έτσι, μαθαίνω κάποια νέα χωρίς να με βλέπουν και μπορώ να νιώθω και πάλι 15 χρονών. Όσο περνάει ο καιρός, οι φίλοι μου απομακρύνονται όλο και πιο πολύ. Ασχολούνται με τα δικά τους και ίσως να έχουν και δίκιο. Έτσι μπορεί να έκανα κι εγώ στη θέση τους. Αλλά, όχι. Τώρα που ξέρω πώς είναι να περνάς όλο αυτό, δε θα έκανα το ίδιο. Να θέλεις να σε αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο όπως πριν, και αυτοί να σε έχουν στα όπα-όπα, χωρίς όμως να σου δίνουν κάτι ουσιαστικό. Ονειρεύομαι να κατακτήσω όλο τον κόσμο όταν αναρρώσω. Να κάνω δραστηριότητες που πάντα φοβόμουν και να μη δίνω τόση σημασία στους σπαστικούς της τάξης που με είχαν «τρελάνει» με τα πειράγματα τους… Ααα, και θα καταφέρω να πω στην Ελένη πόσο όμορφη είναι! Γιατροί, νοσηλευτές, γονείς, όλοι μου λένε τί πρέπει να τρώω, τί πρέπει να πίνω, τί ώρα να πάω τουαλέτα. Αυτά για την ώρα... Πολλά είπαμε και σήμερα...».
Τα παραπάνω είναι πολύ πιθανόν να είναι γραμμένα στο ημερολόγιο ενός παιδιού που πραγματικά νοσεί…
Συχνά, συμβαίνει να αρρωσταίνουμε και, μάλιστα, να χρειάζεται να νοσηλευτούμε σε νοσοκομείο. Άλλοτε, μπορεί αυτό να συμβεί σε κάποιο συνομήλικο, φίλο ή συμμαθητή μας. Υπάρχουν πολλές νόσοι, από ένα απλό κρυολόγημα έως μια πολύ σοβαρή χρόνια ασθένεια. Όταν ένα παιδί νοσεί από κάποια ασθένεια που χρειάζεται μακροχρόνια παρακολούθηση, είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση και για τον ίδιο και για την οικογένειά του. Ακόμη και για τους συνομηλίκους του! Μπορεί να δυσκολευόμαστε στο πώς να του φερθούμε, τί να του πούμε, αν πρέπει να τον πάρουμε τηλέφωνο ή πώς πρέπει γενικά να τον βοηθήσουμε. Άλλες φορές πάλι, μπορεί να τον θεωρούμε ευάλωτο και αδύναμο και να θέλουμε να τον προστατεύσουμε για να μην πάθει κάτι.
Στο σχολείο, την παρέα ή τη γειτονιά, ένα άτομο που νοσεί μπορεί να γίνει ο «ήρωας» ή ο δυνατός της τάξης. Άλλοτε, όμως, μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ο «φλώρος» ή ο ανίκανος, κι έτσι, σταδιακά, να τον «απομονώσουμε» από την παρέα μας.
Εγώ, εσύ, εσείς, εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε τί στάση θα κρατήσουμε απέναντι στο πρόβλημα υγείας γενικά, και όχι μόνο στο συμμαθητή ή το φίλο μας που νοσεί. Ας σκεφτούμε «πώς θα νιώθαμε εμείς αν ήμασταν στη θέση του» και «πόσο σημαντικό αγαθό είναι η υγεία μας». Ας σκεφτούμε τί, τελικά, έχει περισσότερη ανάγκη αυτός ο φίλος μας τώρα που περνά τη συγκεκριμένη φάση, και αν όντως είναι τόσο χάλια η κατάσταση όσο νομίζουμε!Ε
Έαν είσαι παιδί και θέλεις να μιλήσεις κάλεσε στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή 1056 (ανώνυμα και δωρεάν από κινητό ή καρτοτηλέφωνο), και θα είμαστε δίπλα σου για ότι χρειαστείς.
Smile tip: H απάντηση για τη στάση που θα κρατήσουμε αν έχουμε έναν φίλο που νοσεί, έχει να κάνει με τον καθένα μας ξεχωριστά.
* (τα προσωπικά στοιχεία/συνθήκες των ατόμων που αναφέρονται δεν αντιστοιχούν στα πραγματικά - ως εκ τούτου οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία, καθώς στην "Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά S.O.S 1056", τηρείται το απόρρητο των κλήσεων και διασφαλίζονται οι προσωπικές πληροφορίες των καλούντων- τα κείμενα συντάσσονται από επαγγελματικό προσωπικό του Οργανισμού "Το Χαμόγελο του Παιδιού")
