Ξεπερνώντας μια απώλεια…
Πριν από κάποια χρόνια-οκτώ συγκεκριμένα-είχα μία πολύ άσχημη εμπειρία καθώς έφυγε από δίπλα μου ένας άνθρωπος που αγαπούσα πολύ, ο μπαμπάς μου! Πολλοί από εσάς βρίσκεστε στη θέση μου και καταλαβαίνω πολύ καλά πώς νοιώθετε είτε το γεγονός είναι πρόσφατο είτε όχι… Δυστυχώς εκείνη την περίοδο όμως δεν βίωνα μόνο εγώ την απώλεια, αλλά και μια πολύ καλή μου φίλη είχε χάσει επίσης τον πατέρα της… Σύμπτωση, μοίρα δεν ξέρω πώς το λένε αλλά ήταν συγκλονιστικό να μοιράζεσαι την ίδια-κακή-εμπειρία με ένα τόσο κοντινό σου άνθρωπο!
Κοιτούσα γύρω μου τα βλέμματα όλων που είχαν την ίδια έκφραση απορίας, συμπόνιας και οίκτου… Πόσο με θύμωνε αυτό το τελευταίο! Ποτέ δε μου άρεσε να με λυπούνται και τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω το γεγονός με αξιοπρέπεια και όσο πιο ανώδυνα γινόταν.. Εντάξει δεν ήμουν η μόνη που θα μεγάλωνε μόνο με τον ένα γονιό της.. «Υπήρχαν άλλοι άνθρωποι γύρω μου που πέρασαν από αυτό το στάδιο πολύ νωρίτερα και υπήρχαν και πολλοί άλλοι που είχαν σημαντικότερα προβλήματα να λύσουν (όχι ότι θεωρούσα πως δεν ήταν σημαντικό το δικό μου πρόβλημα, απλά δεν είχε λύση !) Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να το αποδεχτώ και να συνεχίσω τη ζωή μου.» Αυτά έλεγα στον εαυτό μου και έπαιρνα δύναμη από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου, αν και μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι προσπάθειές τους να πείσουν ένα μικρό παιδάκι πώς δεν έγινε και κάτι σοβαρό ήταν άδοξες…
Τι μεσολάβησε όμως μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Όχι πολλά! Ήταν θέμα μερικών ημερών… Θυμάμαι πως γυρνούσαμε από διακοπές στο αγαπημένο του νησί, που το πιο τρομακτικό από όλα ήταν πως είχε την αίσθηση πως θα βρισκόταν εκεί για τελευταία φορά, και ξαφνικά αισθάνθηκε μια αδιαθεσία… Την επόμενη μέρα οι εξετάσεις που έκανε δήλωναν κατηγορηματικά πως πάσχει από λευχαιμία! Ήταν σαν να το ήξερε, και παρ’ όλο που ήμουν πολύ μικρή έρχεται στη μνήμη μου η εικόνα του να το αντιμετωπίζει όλο αυτό με μεγάλη ψυχραιμία.. «Πώς μπορούσε;» σκεφτόμουν μερικά χρόνια μετά… «Αν συνέβαινε σε εμένα τι θα έκανα;»… Η τελευταία ανάμνηση που έχω από αυτόν είναι σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου να προσπαθεί να μου μιλήσει αλλά η φωνή του δεν έβγαινε όπως άλλες φορές, είχε λυγίσει από την αρρώστια… Τότε τον κοιτούσα τρομαγμένη και δεν του μίλησα… Τώρα θα έδινα τα πάντα να τον είχα εδώ μαζί μου και να του πω όσα δεν πρόλαβα…
Με είχε ενοχλήσει πολύ τότε που υπήρχαν συγγενείς να με κρατάνε υποτίθεται προστατευμένη, ίσως για να μην καταλάβω τι γινόταν. Ένοιωθα το βαρύ κλίμα στην ατμόσφαιρα, έβλεπα τη μητέρα μου σχεδόν να καταρρέει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω γιατί ένα χέρι με κρατούσε μακριά.. Δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω όπως θα ήθελα, δεν πρόλαβα να τον αγκαλιάσω, να του πω ότι τον αγαπάω.. Έμεινε μόνο εκείνη η κακή ανάμνηση του νοσοκομείου και όσα μου διηγήθηκαν μετά για τις μέρες που προηγήθηκαν και εκείνος υπέφερε αλλά δεν εγκατέλειπε την προσπάθεια να ζήσει..
Τα χρόνια περνούσαν και εγώ αισθανόμουν την απουσία του μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο... Συζητούσα με τη φίλη μου που της είχε συμβεί το ίδιο και κατάλαβα πόσο κοινά συναισθήματα είχαμε.. Μας ένωσε ακόμα πιο πολύ η μοναξιά που νοιώθαμε και οι δύο μόνο που εκείνη είχε δίπλα της πολλούς ανθρώπους που τη στήριξαν, τα αδέλφια της, την οικογένειά της.. Εγώ είχα μόνο τον εαυτό μου.. Ακόμα και τη μητέρα μου είχα την αίσθηση πως εγώ τη στήριζα παρά το αντίθετο.. Είμαστε διαφορετικές και έχουμε διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Με τον καιρό, αυτό που επέλεξα να κρατήσω από εκείνον, ήταν το κίνητρο που μου έδωσε για ζωή και να κυνηγάω τα όνειρά μου. Να θέλω να πετύχω τους στόχους μου για μένα αλλά και για εκείνον. Με έμαθε να αγαπάω τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους γύρω μου! Μου έδωσε δύναμη να χαμογελάω και να ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες…
Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αν πηγαίνουμε κάπου αλλού φεύγοντας, ούτε με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα μέχρι στιγμής αλλά η ουσία είναι να ζούμε το τώρα.. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τίποτα δε θεωρείται δεδομένο! Κρατάμε τα καλά και πάμε πάντα παρακάτω!
Όπου και να είσαι να ξέρεις ότι σ’ αγαπάω και συνεχίζω με αυτά που μου δίδαξες!
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ! ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…
Σοφία Σ.
Smile tip:
Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει κανείς μια απώλεια. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το συναίσθημα παραμένει το ίδιο. Η ανάμνηση του γονιού που έφυγε είναι πάντα εκεί και χρωματίζει τη ζωή μας με χρώματα που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται όλο και πιο φωτεινά.
Οι άνθρωποι της "Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα παιδιά S.O.S 1056" είναι πάντα εκεί για να ακούσουν και να συνομιλήσουν με κάθε παιδί, ανώνυμα, δωρεάν και όλο το 24ωρο. Επίσης η επικοινωνία μπορεί να γίνει και ηλεκτρονικά στο sos1056@hamogelo.gr.
